Perge

Coś się kończy, coś się zaczyna

Wczoraj mieliśmy czteroczęściowy egzamin: słuchanie, czytanie, pisanie, rozmowa.
Było miło. Wieczorem 3h wymienialiśmy się zdjęciami i muzyką, żeby spóźnić się na nasiadówkę na plaży.

Dzisiaj otrzymaliśmy wyniki, próg zaliczeniowy – 70%. W historii kursu jeszcze się nie zdarzyło, żeby ktoś oblał, więc przypuszczamy, że osoby które uzyskały 70%, równie dobrze mogły mieć 50%…
Z nieoficjalnych źródłem dowiedziałem się o swoim wyniku – 93% – jestem więcej niż zadowolony. Źródła były nieoficjalne, bo zrobiłem sobie wolne przedpołudnie. Chciałem się w końcu opalić, więc podsmażyłem się na plaży, używając pożyczonego kremu z filtrem 10, a nie swojej 30. Podziałało, teraz jestem brzoskwiniowy.

Popołudniowy program obejmował ostatnią zorganizowaną wycieczkę – Perge, 17km na wschód od Antaly’i. Dzisiaj podstawiono nam nie nowy fikuśny autobus, ale starego złomka bez klimatyzacji. Mercedes Benz, prawdopodobnie z lat 30 ubiegłego wieku.
Podróż trwała na szczęście tylko pół godziny. W Perge zwiedza się oczywiście ruiny.
Bardzo piękne ruiny, bardzo dobrze zachowane. To stąd zabrano posągi które oglądaliśmy w muzeum archeologicznym w Antalii. Najciekawsze obiekty to Agora i główna ulica z kolumnadą. Interesująco wyglądał teatr, ale ten akurat jest od jakiegoś czasu wyłączony ze zwiedzania z uwagi na prace badawcze, czy renowacyjne…
Między kamieniami biegały jaszczurki, fantastyczne stworzenia, ożywiły atmosferę skostniaych ruin.

Jakaś babinka rozłożyła pod kolumną stragan i próbowała mi sprzedać monetę z Aleksandrem za 20 a potem za 10 lir, lekka przesada; jeszcze tego samego dnia znalazłem takie same monety w markecie z pamiątkami w Antalyi. To wszystko jest chyba chińskie. To samo badziewie na wybrzeżu polskim, francuskim, tureckim, z małymi lokalnymi odchyłami.

Wróciliśmy z Perge ok. 16.30 więc ruszyłem do centrum pożegnać się z miastem. I obejrzeć w końcu z bliska jeden z najważniejszych punktów w mieście – Bramę Hadriana, odkrytą w latach 20 XX w. 3 metry pod ziemią. Pięknie odrestaurowana robi naprawdę pozytywne wrażenie. Można sobie usiąść na trawce pod palmą i popijając świeżo wyciskany soczek pomarańczowy podziwiać łuki, kolumny i zdobienia.

Jutro odbieramy nasze certyfikaty a potem resident permit na policji. Trzeba się będzie pakować i pożegnać. Mój Eduard wyjeżdża już jutro. Ostatnio jakiś zmiennocieplny się zrobił, raz mu było zimno, raz gorąco… Mam już zakupiony bilet na autobus do Eskisehir, wyjeżdżam w sobotę o 13. Nowe miejsce, nowi ludzie, nowe obowiązki.
I tymczasowy brak Internetu. Jeśli żaden sąsiad nie zostawi niechronionego sygnału wifi, to żeby mieć jakiekolwiek okno na świat będę musiał zasuwać na uniwersytet (tam mają neta, thanks gooood ;] ). Nie wiem jak długo ten stan się utrzyma, czarny scenariusz mówi o 3 tygodniach, realny o 2. Trzeba będzie sobie jakoś radzić.

a moja Madzia woli kolumny jońskie, doryckie czy korynckie? :*